قراردادهای هوشمند چیست؟

فرض کنید رباتی طراحی شده است که می تواند سخت ترین داده ها را دریافت کند، سپس آن ها را تجزیه و تحلیل کند و در نهایت بر اساس نتایج دست به اقدام بزند، اینطوری کار می کند. قراردادهای هوشمند و- در واقع، قراردادهای هوشمند منتظر وقوع شرایط هستند تا بتوانند به محض وقوع، کارها را انجام دهند. در زیر به استفاده از قراردادهای هوشمند در بلاک چین خواهیم پرداخت.

قراردادهای هوشمند

قرارداد هوشمند یک قرارداد خود اجرائی است که در آن شرایط توافق بین خریدار و فروشنده مستقیماً در قالب کد نوشته می شود. کد و قراردادهای موجود در آن در یک شبکه بلاک چین غیرمتمرکز توزیع شده وجود دارد. این کد اجرا را کنترل می کند. باید بدانید که تراکنش ها قابل ردیابی و برگشت ناپذیر هستند. قراردادهای هوشمند معاملات و توافقات قابل اعتماد بین طرفین ناهمگن و ناشناس را بدون نیاز به یک مرجع مرکزی، سیستم قانونی یا مکانیزم اجرایی خارجی امکان پذیر می کند. اگرچه فناوری بلاک چین در ابتدا به عنوان پایه ای برای بیت کوین در نظر گرفته شده بود، اما بسیار فراتر از ارز مجازی اصلی تکامل یافته است.

در واقع این قراردادها مجموعه ای از کدهای پیشرفته هستند که بر روی بلاک چین قرار می گیرند و اجرا می شوند. در سال 1994، نیک سابو برای اولین بار ایده قراردادهای هوشمند را مطرح کرد و تصمیم گرفت قراردادهای معمولی دنیای واقعی را به کد کامپیوتری تبدیل کند. در واقع می خواست با قراردادهای هوشمند کاری کند که بانک ها و موسسات طرف مقابل همه قراردادها نباشند و احتمال اشتباه و فساد در قراردادها به صفر برسد.

ایده نیک سابو بسیار خوب بود، اما در آن سال، فناوری بلاک چین هنوز ظاهر نشده بود و اجرای این ایده دشوار بود. در سال 2009، ارز دیجیتال بیت کوین برای اولین بار از شبکه بلاک چین استفاده کرد. پس از سال 2015، ویتالیک بوترین اتریوم و برنامه های کاربردی آن را تأسیس کرد قراردادهای هوشمند تعریف شده است

برای درک بهتر کاربرد قرارداد هوشمند در بلاک چین، مثالی می زنیم: فرض کنید دو نفر می خواهند در یک صرافی غیرمتمرکز معامله کنند. در چنین شرایطی به نظر شما معیار اعتماد هر دو طرف به یکدیگر چیست؟! مطمئناً اعتماد به غریبه ای که حتی نمی دانید کجای دنیا زندگی می کند دشوار است، اما قرارداد هوشمند به عنوان معیاری پایدار و قابل اعتماد برای انجام معاملات در صرافی های غیرمتمرکز استفاده می شود. یعنی با نوشتن کد برای قرارداد هوشمند مشخص می کنند که اگر این شرایط پیش آمد این انتقال را بدون دخالت کسی انجام دهید.

مهمترین مزایای قرارداد هوشمند

مهمترین مزیت این قراردادها این است که حتی سازنده قراردادها هم نمی تواند جلوی آنها را بگیرد. یعنی وقتی قراردادهای هوشمند اجرا می شوند، هیچکس نمی تواند در آن دخالت کند و این قراردادها به طور خودکار برای همیشه اجرا می شوند. از دیگر مزایای آن می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• از آنجایی که این قراردادها بر روی بلاک چین استفاده می شوند و به صورت خودکار اجرا می شوند، سرعت بالایی نیز دارند.
• همانطور که گفته شد هیچ کس نمی تواند در قراردادهای هوشمند دخالت کند، به همین دلیل است که کاربران شبکه به این قراردادها اعتماد کامل دارند.
• می دانیم که انجام امور مالی در دنیای واقعی می تواند هزینه های جانبی زیادی داشته باشد، مانند هزینه های دفتر، املاک، هزینه های تجدید و غیره، اما در دنیای غیرمتمرکز DeFi، قراردادهای هوشمند این هزینه های جانبی حذف شده است.

معایب قراردادهای هوشمند

• با توجه به اینکه قراردادهای هوشمند نیازمند کدنویسی و برنامه نویسی گسترده هستند، در نتیجه چندین برنامه نویس و برنامه نویس برای انجام این کار مورد نیاز است. به همین دلیل است که قیمت قرارداد هوشمند بالاست.
• همانطور که اشاره شد قراردادهای هوشمند آنها توسط انسان برنامه ریزی شده اند، بنابراین ممکن است هنگام نوشتن کدها خطاهایی رخ دهد. اگر این اتفاق بیفتد، دیگر حتی نمی‌توان آن را برطرف کرد و هکرها می‌توانند از طریق این قرارداد به شبکه نفوذ کرده، آن را هک کرده و آن را بدزدند.
• این قراردادها و کل شبکه غیرمتمرکز DeFi توسط رایانه های سراسر جهان کنترل می شود و توسط هیچ سازمان یا دولتی نظارت نمی شود. حال اگر راه حل همه دولت ها ایجاد محدودیت در این شبکه باشد، قراردادهای هوشمند دچار مشکل و خطا خواهند شد.
• اوراکل ها همیشه به قراردادهای هوشمند متصل هستند و داده های مربوط به آنها را ارائه می دهند قراردادهای هوشمند آنها در حال آماده سازی هستند. درست است که اوراکل ها داده ها را به صورت یکپارچه جمع آوری می کنند و آنها را به قراردادهای هوشمند می رسانند. در همین حال، اگر هکرها بتوانند به اوراکلی که با قرارداد هوشمند اجرا می شود دسترسی پیدا کنند، مشکل بزرگی در شبکه ایجاد می شود. در واقع، هکرها می‌خواهند برای یک قرارداد هوشمند اتفاق خاصی بیفتد، به عنوان مثال، می‌خواهند قرارداد هوشمند حالت یک را بین دو حالت تأیید کنند. در چنین شرایطی، هکری که به اوراکل دسترسی دارد، اطلاعات مورد نظر را به قرارداد هوشمند می‌دهد و قرارداد هوشمند، یک دولتی را طبق شرایطش تایید می‌کند. این به مشکل اوراکل ها منجر شد که در قراردادهای هوشمند خطا ایجاد می کنند.

قرارداد هوشمند چگونه ایجاد می شود؟

اول از همه، باید در نظر گرفت که کدام بلاک چین می تواند از قراردادهای هوشمند پشتیبانی کند.

بلاک چین: بیت کوین، زنجیره جانبی، NXT و اتریوم می توانند قراردادهای هوشمند باشند روند

برای شروع، یک برنامه نویس قرارداد هوشمند را در شبکه بلاک چین از طریق نرم افزار ویژه برای ارتباط با بلاک چین (مشتری) ثبت می کند. لازم به ذکر است که برنامه نویسان باید به چندین زبان برنامه نویسی از جمله زبان های Solidity مسلط باشند. در مرحله بعد، باید اجرای قراردادهای هوشمند را با انجام یک تراکنش آزمایش کنیم. به محض انجام تراکنش، گره های شبکه داده ها را دریافت کرده و قرارداد هوشمند را اجرا می کنند.

برای ایجاد یک قرارداد هوشمند، باید سطح دسترسی قرارداد را مشخص کرد، مثلاً اگر قرار است این قرارداد به گونه ای انجام شود که در ازای پرداخت، محصول مجازی خاصی در اختیار کاربر قرار گیرد. به میزان مشخصی، دسترسی به محصول مجازی باید قرارداد هوشمند تعریف شود. شرایطی برای قراردادهای هوشمند تعریف شده است و همه کاربران باید با آن موافقت کرده و امضا کنند.

نکته مهم دیگر رابطه اوراکل ها و قراردادهای هوشمند است، در واقع این اوراکل ها همان هایی هستند که اطلاعاتی در مورد دنیای واقعی دارند. قراردادهای هوشمند برای پر کردن داده های پردازش قرارداد هوشمند قرار می گیرند.

قرارداد هوشمند چگونه کار می کند؟

عملیات قرارداد هوشمند مشابه سایر تراکنش های بلاک چین است. مراحل زیر مورد نیاز است:

1. یک کاربر تراکنش را از کیف پول بلاک چین خود آغاز می کند.

2. تراکنش به پایگاه داده توزیع شده می رسد که در آن هویت تأیید می شود.

3. تراکنش که ممکن است انتقال پول باشد تایید شده است.

4. تراکنش حاوی کدی است که نشان می دهد چه نوع تراکنشی باید اجرا شود.

5. تراکنش ها به عنوان یک بلوک به بلاک چین اضافه می شوند.

6. هر گونه تغییر در وضعیت قرارداد با همان روند به روز رسانی خواهد شد.

کاربرد قراردادهای هوشمند در دنیای واقعی

درست است که قراردادهای هوشمند مختص دنیای غیرمتمرکز هستند، اما این قراردادها می توانند کاربردهای زیادی در دنیای واقعی داشته باشند. مثلا:

از طریق قراردادها و گره های هوشمند در شبکه می توان انتخاباتی برگزار کرد که هیچکس به هیچ وجه نمی تواند در آن دخالت یا تقلب کند! همچنین می توان از قراردادهای هوشمند در امور بیمه ای استفاده کرد، زیرا قراردادهای هوشمند به صورت خودکار کار می کنند، می توان از آنها برای پرداخت حق بیمه، خسارت و تمدید بیمه نیز استفاده کرد. علاوه بر این، قراردادهای هوشمند را می توان در سیستم هایی مانند حمل و نقل، بانکداری و اینترنت اشیا نیز مورد استفاده قرار داد.

با توجه به ویژگی های منحصر به فرد قراردادهای هوشمند، می توان گفت که این فناوری در آینده انقلابی در زمینه هایی که به آن اشاره کردیم، ایجاد خواهد کرد.

پلتفرم های قرارداد هوشمند

در زیر برخی از رایج ترین پلتفرم های توسعه و استقرار استفاده می شود قراردادهای هوشمند در بلاک چین ما به بررسی:

اتریوم: قراردادهای هوشمند به زبان برنامه نویسی Solidity نوشته شده و توسط ماشین مجازی اتریوم اجرا می شود. در حال حاضر محبوب ترین است.

Hyperledger: یک سیستم منبع باز توسعه یافته توسط بنیاد لینوکس که یک ارز رمزنگاری شده نیست، بلکه یک پلت فرم منعطف است که قراردادهای هوشمند را می توان بر اساس آن توسعه داد.

معاملات: این پلتفرم داده‌ها را در تراکنش‌های بیت‌کوین ترکیب می‌کند، به این معنی که از بلاک چین ارز دیجیتال استفاده می‌کند و اجازه می‌دهد تا قراردادها در بالای آن توسعه یابد.

نقطه پولکا: این جایگزینی برای بلاک چین است و به دلیل توانایی خود در میزبانی پاراچین ها، زنجیره های درون زنجیره ای که امکان تراکنش های بیشتر از حد معمول را فراهم می کند، شناخته شده است.

نتیجه: قراردادهای هوشمند بر اساس شرایطی که پیش می آید کاری انجام می دهند. کار قراردادهای هوشمند بی وقفه است و هیچکس فرصت دخالت یا دستکاری در آنها را ندارد. این مشکل باعث شده است که کاربران وب کاملا به این قراردادها اعتماد کنند.

معایب قراردادهای هوشمند عبارتند از: هزینه بالا و خطاهای اوراکل. استفاده از قراردادهای هوشمند در حمل و نقل، بیمه و اینترنت اشیا می تواند دنیای واقعی را متحول کند.

مراحل ایجاد قراردادهای هوشمند به شرح زیر است: ابتدا برنامه نویسان قرارداد را در شبکه بلاک چین ثبت می کنند، سپس با انجام تراکنش آن را آزمایش می کنند، سپس گره ها داده ها را دریافت کرده و قرارداد را اجرا می کنند. تعیین سطح دسترسی و شرایط لازم برای قراردادهای هوشمند در مرحله تکمیل است.