در میان مکاتب مختلف اقتصادی، دیدگاه های متفاوت و گاه متضادی درباره ماهیت و نقش پول وجود دارد. مهم نیست که این تفاوت ها چقدر ظریف هستند، همه آنها را می توان با یکی از دو نظریه اصلی، متالیسم یا چارتالیسم متصل شود چارتالیسم این اصطلاحی است که از کلمه لاتین Charta به معنای بلیط یا نشانه گرفته شده است. پول چارتال نماد ارزش است، در حالی که پول متالیست خود چیزهایی با ارزش است. در این مقاله در مورد مفهوم چارتالیسم و ارزهای دیجیتال صحبت می کنیم، با ما همراه باشید.
چارتالیسم چیست؟
چارتالیسم یک تئوری پولی است که پول را به‌عنوان آفرینش دولتی تعریف می‌کند که ارزش آن را از وضعیت آن به عنوان ارز قانونی می‌گیرد. او استدلال می کند که پول ارزش مصرف دارد زیرا دولت ها از شما می خواهند که بر روی آن پول مالیات بپردازید. چارتالیسم نظریه ای است که بر تأثیر سیاست ها و فعالیت های دولت بر منشأ و ارزش پول تأکید می کند.
گئورگ فردریش کنپ، اقتصاددان آلمانی، این اصطلاح را ابداع کرد و پول را به عنوان یک آفرینش قانون تعریف کرد و تعریف خود را با استانداردهای پولی فلزی زمان خود مقایسه کرد.
چارتالیسم او راه را برای تئوری پولی مدرن (MMT) هموار کرد که استدلال می‌کرد دولت‌ها به‌عنوان صادرکنندگان انحصاری ارز، می‌توانند به اندازه‌ای که نیاز دارند پول چاپ کنند و برای تأمین هزینه‌های آن نیازی به اخذ مالیات یا وام ندارند.
درک مفهوم چارتالیسم
چارتالیسم را می توان با نظریه های جریان اصلی پول مقایسه کرد که معتقدند پول ارزش خود را در درجه اول از فایده اش به عنوان وسیله مبادله می گیرد. گئورگ فردریش ناپ، اقتصاددان آلمانی در اوایل قرن بیستم، برای اولین بار نظریه چارتالیسم را توسعه داد و پول را به عنوان یک واحد حساب با ارزشی که توسط دولت به عنوان پرداخت برای تعهدات مالیاتی می پذیرد، تعریف کرد. به عبارت دیگر، چارتالیسم بیان می کند که پول ارزش ذاتی ندارد، بلکه توسط دولت ارزش قائل می شود.
در علم اقتصاد، نظریه مرکزی پول این است که «پول به عنوان وسیله مبادله در بازارها بر اساس ویژگی‌های فیزیکی که کالاهای خاصی را برای استفاده به عنوان پول مناسب می‌سازد، پدید می‌آید». چارتالیسم در اوایل قرن بیستم به عنوان چالشی برای این نظریه به نام متالیسم ظهور کرد.
کنپ این اصطلاح را در کتابش با عنوان «نظریه دولتی پول» که در سال 1905 به زبان آلمانی و در سال 1924 به زبان انگلیسی منتشر شد، با این استدلال که «پول مخلوق قانون است» و نه یک کالا، ابداع کرد. اصطلاح “چارتالیسماز کلمه لاتین “charta” به معنای بلیط یا نشانه (چیزهایی که می توانند به عنوان پرداخت پذیرفته شوند اما ارزش ذاتی ندارند) آمده است.
متالیست: فلز گرانبها پول محسوب می شود
متالیست ها بر این باورند که پول به طور خود به خود به عنوان یک وسیله مبادله تکامل یافته است تا محدودیت های آشکار مبادله کالا را از بین ببرد. اعتقاد بر این است که جامعه بر فلزات گرانبها به عنوان ارز تسویه حساب تکیه کرده است، به طوری که پول به خودی خود دارای ارزش ذاتی است و ارزش پول بر اساس محتوای فلز گرانبها یا پشتوانه آن توضیح داده می شود.
به عنوان یک کالای مولد، متالیست پول در واقع هیچ تفاوتی با هر کالای دیگری ندارد. برای تضمین وزن و خلوص فلز گرانبها به عنوان پول، قبل از اینکه بتوان آن را به طور گسترده منتشر کرد، یک مهر یکپارچگی لازم بود. دولت می توانست در تولید سکه های ضرب شده نقش داشته باشد، اما قدرت آن محدود به حمایت از اراده بخش خصوصی تلقی می شد.
پول به عنوان یک وسیله مبادله خنثی
متالوژیست‌های اولیه و متالوژیست‌های مدرن، پول را به تحلیل «واقعی» در اقتصاد بی‌ربط می‌دانستند. آنها معتقد بودند که توانایی پول برای عملکرد به عنوان یک وسیله مبادله به این بستگی دارد که کالا بدون توجه به شکل آن به عنوان پول، ارزش مبادله ای داشته باشد.
اعتراض به نظریه متالیست
هنگامی که سکه ها یا کاغذهای بدون فلزات گرانبها مورد استفاده قرار گرفتند و زمانی که جامعه همچنان کاغذهایی را پذیرفت که پس از برداشتن پشته فلزی ذاتاً بی ارزش بودند، متالورژها با مشکل جدی مواجه شدند..
چارتالیست ها استدلال می کنند که ارزش پول مستقل از رسانه ای است که برای نشان دادن آن استفاده می شود. یک تمایز جالب را می توان در نحوه مشاهده سکه های فرسوده یافت. اگر یک سکه باید در زمان پرداخت وزن شود تا ارزش آن تایید شود، این دلیلی بر استفاده از متالورژیست است. پذیرش یک سکه فرسوده به ارزش اسمی، دلیلی بر استفاده از چارتیست است.
در زمان انتشار کتاب کنپ، استاندارد طلا وجود داشت و اکثر ارزهای ملی بر اساس آن بود. مردم می‌توانند جایگزین‌های پول کاغذی و سپرده‌های بانکی را برای مقادیر مشخص شده قانونی یا قراردادی سکه‌های طلا یا در برخی موارد شمش، مانند بانک فدرال رزرو، بازخرید کنند. در آن زمان، نظریه اقتصادی رایج پول، پول را به عنوان یک وسیله مبادله رایج توصیف کرد و استفاده از فلزات گرانبها مانند طلا را توضیح داد، اما به طور کامل فرآیند تبدیل یک کالای فلزی را توضیح نداد..
Knapp او استدلال کرد که این اتفاق به این دلیل رخ داده است که حاکمان و دولت ها آن را اعلام کرده و استفاده از طلا یا سایر فلزات گرانبها را به عنوان پول در بازارها اعمال می کنند. او استدلال می کرد که دولت قدرت برتر است و پول از تلاش های آن برای هدایت فعالیت های اقتصادی ناشی می شود.
کنپ بیشتر از عمل “متالیسم” انتقاد کرد و در عوض استدلال کرد که دولت ها می توانند هر چیزی را که می خواهند به عنوان پول تعیین کنند و استفاده از آن را به عنوان وسیله مبادله با استفاده از قوانین مناقصه قانونی اعمال کنند. به جای پذیرش محدودیت های مالی که کالاهای کمیاب مانند طلا بر آنها تحمیل می کند، دولت ها می توانند منشورهایی را به عنوان پول (یعنی پول کاغذی خالص یا پول واقعی) منتشر کنند..
چارتالیسم او در قرن بیستم بسیار تأثیرگذار شد، هم به این دلیل که دولت‌های سراسر جهان ایده‌های او را در عمل، حداقل به طور ضمنی، پذیرفتند، و هم به این دلیل که او اساس مفهوم پول را در نظریه‌های اقتصادی و مالی رایج، مانند اقتصاد کینزی و پول‌گرایی تشکیل داد..
امروزه استاندارد طلا مدت‌هاست که از بین رفته است و اساساً همه پول‌ها پول‌های واقعی هستند که ارزش مصرفی ندارند و استفاده از آن به‌عنوان وسیله مبادله عموماً با حوزه نفوذ یک یا چند دولت که آن را صادر و استفاده می‌کنند مطابقت دارد. آنها آن را به عنوان ارز قانونی برای تمام بدهی های دولتی و خصوصی اجرا می کنند.
چارتالیسم در مقابل نئوچارتالیسم
ایده کنپ که پول بدهی ایجاد شده توسط دولت است، بعدها توجه اقتصاددانان نظریه پولی مدرن (MMT) را به خود جلب کرد. نئوچارتالیست ها که کار کنپ را گسترش می دهند، استدلال می کنند که دولت ها برای خرج کردن نیازی به اخذ مالیات یا وام ندارند زیرا می توانند صادرکنندگان انحصاری ارز باشند و به سادگی می توانند به اندازه نیاز خود پول چاپ کنند.
این نظریه می‌گوید که دولت‌های دارای سیستم‌های ارزی فیات می‌توانند (و باید) آزادانه پول چاپ کنند، زیرا نمی‌توانند ورشکست شوند مگر اینکه سیاستمداران تصمیم دیگری بگیرند. البته اقتصاددانان و سیاستگذاران هنوز باید تاثیر واقعی این موضوع را بر نرخ تورم در نظر بگیرند.
کریپتوکارنسی و چارتالیسم
دارایی های رمزنگاری بر اساس شبکه های غیرمتمرکز و بدون ناشران رسمی شکل می گیرند. ارزهای دیجیتال معمولاً مبتنی بر فناوری بلاک چین هستند. بلاک چین همانطور که از نامش پیداست از زنجیره ای از بلوک های مختلف تشکیل شده است که هر بلوک شامل تعداد معینی از تراکنش های تایید شده است. بنابراین می توان گفت که یک بلاک چین یک دفتر کل است، سیستمی که تمام تراکنش های قبلی را ذخیره می کند. از آنجایی که دارایی های رمزنگاری مختلفی وجود دارد، تغییرات تکنولوژیکی زیادی نیز با استفاده از فناوری بلاک چین وجود دارد. بیت کوین قدیمی ترین و هنوز هم بزرگترین دارایی رمزنگاری است که از آن پیروی می کند، حتی اگر استثناهایی وجود داشته باشد.
در سال های اخیر، ارز دیجیتال به عنوان یک چالش بالقوه برای چارتالیسم و MMT ظاهر شد. ارزهای مجازی مانند بیت کوین در بازار آزاد عرضه می شوند و ربطی به هیچ دولتی ندارند. جدا از ارزش غالب آنها (در حال حاضر)، آنها تحت شرایط خاص در میان برخی از افرادی که آنها را به عنوان وسیله مبادله معامله می کنند، به عنوان سرمایه گذاری های سفته بازی پرریسک ارزش دارند.
با این حال، این شرایط ممکن است در آینده تغییر کند. اگر بیت کوین یا سایر ارزهای دیجیتال قابل فروش به طور گسترده در بازارها پذیرفته شوند، می توانند پول موجود را به چالش بکشند و می توانند به عنوان شواهد مستقیمی برای نظریه منشاء پول بازار باشند. در این راستا، جنبش کریپتوکارنسی با سیستم های پولی و بانکی ملی و همچنین با اساس چارتالیسم مخالف است. محبوبیت فزاینده آن نشان می دهد که بخشی از جمعیت جهان یک سیستم پولی جایگزین و بدون حکومت را ترجیح می دهند که به ریشه های پول برمی گردد.
دیدگاه دیگری که می توان در مورد ارزهای دیجیتال داشت این است که از آنجایی که ارزهای دیجیتال توکن های ثبت شده ای هستند که بر اساس ویژگی های الگوریتم اساسی در اختیار ماینرها قرار می گیرند، تعهدات بدهی یا اوراق بهادار بدهی کسی نیستند. نتیجه این است که آنها دارایی مالی نیستند زیرا هیچ کس ملزم به پرداخت چیزی به دارنده یا پرداخت بدهی بر اساس ارزش اسمی نیست. بنابراین، ارزهای دیجیتال باید دارایی واقعی مانند طلا در نظر گرفته شوند، نه دارایی های مالی مانند اوراق قرضه و پول. این بدان معنی است که ارزش در نهایت به مصرف یا عدم مصرف آن بستگی دارد و اگر فعالیت سوداگرانه ضعیف شود، به معنای واقعی کلمه می تواند به صفر برسد. این نوسانات بالقوه قیمت مبنای خوبی برای یک سیستم پولی نیست.
دوم، تا زمانی که دولت‌ها به تحمیل و جمع‌آوری مالیات بر IOU خود ادامه دهند، ارزهای فیات شکل اولیه تقاضای پول در اقتصادها خواهند بود. دولت به عنوان انحصار ابزار تسویه بدهی های مالیاتی، در موقعیت منحصر به فردی برای تأثیرگذاری بر فعالیت های اقتصادی در داخل مرزهای خود قرار دارد. این یک جنبه حیاتی از حکمرانی است، همانطور که اروپایی های جنوبی در سال 2012 تجربه کردند، زمانی که تردیدها در مورد اعتبار اوراق قرضه دولتی آنها افزایش یافت.
با وضع مالیات بر ارز دیجیتال، دولت ها با عدم صدور ابزار پرداخت در داخل مرزهای ملی، حاکمیت اقتصادی خود را از دست خواهند داد. این یک جذابیت طبیعی برای آزادیخواهان است، زیرا علاقه مندان به فناوری ارزهای دیجیتال را با ایدئولوژی سیاسی درست معامله می کنند. با این حال، اگر دیگران ترجیح می‌دهند دولتی داشته باشند که بتواند اشتغال و فعالیت‌های اقتصادی را تثبیت کند، این سیاستی نیست که وقتی بخش خصوصی اعتماد خود را به چشم‌انداز اقتصادی از دست می‌دهد، دنبال شود. در عوض، باید فرض کرد که دولت ها از مالیات برای بسیج پول و قدرت حاکمیتی خود برای تعقیب اهداف اجتماعی و سیاسی استفاده می کنند.
نتیجه
در اقتصاد کلان معمولاً یک تعریف کارکردگرایانه از پول آموزش داده می شود، در واقع پول همان کاری است که انجام می دهد، یعنی به عنوان وسیله مبادله عمل می کند. در این دیدگاه، اساساً هر چیزی می تواند پول باشد اگر مردم از آن به عنوان وسیله مبادله استفاده کنند. این نظریه به عنوان دیدگاه متالیستی پول شناخته می شود. بر اساس اعتقاد متالیسم، پول در یک اقتصاد مبادله ای بدون نقد سرچشمه می گیرد که در آن مردم محصولات خود را در بازار معامله می کردند.
اما در تئوری من یک چارتیست هستم پول نقطه شروع متفاوتی دارد، پول بیش از همه یک واحد حساب است. پول در تئوری چارتالیستی ارزش ذاتی ندارد، بلکه توسط دولت ارزش قائل می شود. در واقع، این یک معیار اجتماعی ارزش است که هدف اصلی آن اندازه‌گیری ارزش بدهی‌ها است و به یک مقام مرکزی نیاز دارد تا این معیار ارزش را در یک منطقه سرزمینی مشخص تعیین کند. در مورد ارزهای دیجیتال، اگر این ارزها به محبوبیت گسترده و کامل در سراسر جهان دست یابند، می توانند امروزه بیش از آنچه که هست، پول و سیستم های پولی-مالی موجود را به چالش بکشند.
