مقایسه اثبات زمان با اثبات سهام

بلاک چین ها از الگوریتم های اجماع برای انتخاب افرادی که تراکنش های شبکه را تایید می کنند استفاده می کنند. مهم‌ترین الگوریتم‌های اجماع بلاک چین شامل اثبات کار (PoW)، تحمل خطا بیزانسی (PBFT)، اثبات سهام (PoS)، اثبات سوختگی (PoB)، اثبات سهام (DPoS)، اثبات ظرفیت (PoC) است. ) و اثبات ذخیره (Proof of Storage) که با یکدیگر متفاوت هستند. با توجه به اهمیت الگوریتم های اثبات سهام و اثبات زمان، در این مقاله قصد داریم این دو را به اختصار معرفی کنیم. مقایسه اثبات زمان با اثبات سهام بیایید پرداخت کنیم

الگوریتم های اجماع چیست؟

قبل از مقایسه اثبات زمان با اثبات سهام، الگوریتم های اجماع و نحوه کار آنها را معرفی می کنیم. الگوریتم‌های اجماع به فرآیندهایی اشاره می‌کنند که اعتبارسنجی‌ها، یعنی. ماینرها و نودها در مورد وضعیت فعلی شبکه در یک شبکه بلاک چین توافق دارند. پس مستلزم توافق در مورد صحت یا نبودن معامله ارائه شده توسط اعتباردهنده است. شبکه تراکنش های تقلبی یا نادرست را رد می کند، با این فرض که تمام اعتبار سنجی ها بدون نیت مخرب کار می کنند و کاملا صادق هستند.

اعتبارسنجی‌ها برای ارسال تراکنش‌های معتبر و دقیق، پاداش‌هایی را در قالب ارزهای دیجیتال دریافت می‌کنند، در حالی که عوامل مخرب با توجه به نوع پروتکل اجماع، جریمه‌هایی را پرداخت می‌کنند. به عنوان مثال، در شبکه‌های اثبات کار (PoW) مانند بیت‌کوین، اعتبارسنجی‌ها باید انرژی خود را صرف اعتبارسنجی تراکنش‌ها از طریق سخت‌افزار گران‌قیمت کنند و در صورت موفقیت می‌توانند توکن‌های جدیدی به دست آورند. اگر با نیت بد عمل کنند، نمی توانند به چیزی برسند. علاوه بر این، ضرر ناشی از صرف انرژی برای ارائه معاملات نادرست یا متقلبانه است.

اثبات سهام چیست؟

برای درک بهتر مقایسه اثبات زمان با اثبات سهام، لازم است ابتدا با مفهوم اثبات سهام و ویژگی های آن آشنا شوید. الگوریتم اجماع اثبات سهام (PoS) توسط کاربرانی کار می کند که توکن های خود را در یک قرارداد هوشمند به عنوان وثیقه قفل می کنند. این سیستم با انتخاب یک اعتبار سنجی یا ماینرها یا گره ها برای پردازش یک بلوک از تراکنش ها کار می کند. وام دهنده باید تراکنش های موجود در بلوک را تأیید کند تا مطمئن شود که اطلاعات نادرستی در بلوک وجود ندارد. سپس اعتباردهنده بلوک را به زنجیره بلوکی ارسال می کند و در صورت تأیید صحیح بلوک، توکن های اضافی را به عنوان پاداش دریافت می کند. علاوه بر این، اگر رفتار و اقدامات اعتباردهنده به صورت نامناسب و با نیت سوء باشد، معمولاً ارائه تراکنش های نادرست یا نادرست توسط وی منجر به از دست رفتن بخشی از توکن ها می شود.

اعتبار سنجی هایی که تعداد بیشتری از توکن ها را به اشتراک گذاشته اند، به احتمال زیاد برای اعتبارسنجی تراکنش ها انتخاب می شوند. اعتبارسنجی‌ها همچنین می‌توانند با قرار دادن توکن‌های بیشتر، پاداش‌های بیشتری کسب کنند، زیرا معمولاً درصد ثابتی بر اساس شبکه بلاک چین دریافت می‌کنند. به عنوان مثال، اعتبار سنجی ها در اتریوم 2.0 در حال حاضر 4.2 درصد از توکن های خود را به دست می آورند. علاوه بر این، اعتبار سنجی هایی که توکن های خود را برای مدت زمان طولانی تری قرار داده اند، احتمالا انتخاب می شوند.

در سیستم PoS این امکان وجود دارد که هر کسی به اعتبارسنجی تبدیل شود، اما به دلیل محبوبیت پروتکل، مانع ورود با تعداد زیادی گره در بلاک چین های اثبات سهام زیاد است. هر چه تعداد گره ها در شبکه بیشتر باشد، افراد برای اعتبار سنجی به توکن های بیشتری نیاز دارند. بنابراین، استخرهایی که توسط اعتبارسنجی‌ها مدیریت می‌شوند، معمولاً توسط کاربران معمولی رمزنگاری که می‌خواهند توکن‌های خود را به اشتراک بگذارند، استفاده می‌شوند. در این سیستم، کاربر توکن‌های خود را به یک استخر سپرده می‌کند و از طریق اعتبارسنجی صاحب توکن، توکن‌ها را به اشتراک می‌گذارد. در ازای آن، کاربران معمولاً «هزینه استخر» را می پردازند که درصدی از توکن های شرط بندی شده است.

اثبات زمان چیست؟

به مقایسه اثبات زمان با اثبات سهام، بررسی الگوریتم اجماع اثبات زمان (PoT) مورد نیاز است. این الگوریتم از یک سیستم رای گیری برای انتخاب اعتبارسنجی شبکه استفاده می کند و بر شهرت و طول عمر اعتبار سنجی در شبکه تمرکز می کند. این پروتکل بر اساس Delegated Proof of Stake (DPoS) است که نسخه اصلاح شده Proof of Stake است. همچنین توسط Analogue توسعه یافته است. Proof of Time به دفتر خود به عنوان Timechain اشاره می کند و از یک تابع تاخیر قابل تأیید (VDF)، امتیازهای رتبه بندی و نشانه های شرط بندی شده برای تعیین اینکه چه کسی توانایی اضافه کردن تراکنش جدید به دفتر کل را دارد، استفاده می کند. برای کار. سیستم امتیازدهی با اعطای امتیاز به اعتباردهندگان شبکه بر اساس سن و عملکرد گذشته آنها کار می کند. اعتبارسنجی ها به دلیل فعالیت طولانی تر شبکه و قابلیت اطمینان، امتیاز بیشتری دریافت می کنند. با قرار دادن توکن های بیشتر، احتمال انتخاب یک اعتبارسنجی افزایش می یابد.

PoT مشابه DPoS است که کاربران در شبکه تصمیم می گیرند کدام عامل می تواند بلوک بعدی را تأیید کند. با این حال، در روند رای گیری تفاوت هایی وجود دارد زیرا اثبات زمان دارای چندین مرحله رای گیری است. اعتبار سنجی ها (انتخاب کنندگان زمان) در مرحله رای گیری اول بلوکی را ارسال می کنند که حاوی داده هایی مانند تراکنش هایی است که باید به زنجیره زمانی اضافه شوند. اگر بلوک پذیرفته شود، بلوک اعتبار سنجی می شود و تمام تراکنش های موجود در بلوک پردازش می شوند.

انتخابگرهای زمان از طریق یک فرآیند انتخاب انتخاب می شوند که به تعداد توکن های شرط بندی شده و امتیاز رتبه بندی انتخاب کننده نگاه می کند. این فرآیند از این اطلاعات و همچنین VDF برای انتخاب تصادفی یک انتخابگر زمان استفاده می کند و در هر زمان فقط می توان یکی را انتخاب کرد. انتخابگرهای زمان یک VDF را اجرا می کنند تا تعیین کنند که آیا برای افزودن یک بلوک جدید به خط زمانی انتخاب شده اند یا خیر. در صورت انتخاب، یک اثبات VDF ایجاد می‌کنند، بلوک را اعتبارسنجی می‌کنند و به ارسال هر دو داده به بقیه گره‌ها در جدول زمانی ادامه می‌دهند. در مرحله دوم، اثبات بلوک و VDF به 1000 انتخابگر زمان دیگر ارسال می شود تا قبل از اضافه شدن به زنجیره زمانی، دوباره تأیید شوند. در نهایت، اگر انتخاب کنندگان موافقت کنند که تراکنش را بپذیرند، به زنجیره زمانی اضافه می شود.

مقایسه اثبات زمان با اثبات سهام

اثبات زمان و اثبات سهام اشتراک کمی دارند. اولاً، هم اثبات سهام و هم اثبات زمان، اعتبارسنجی‌ها را ملزم می‌کنند که هنگام اعتبارسنجی تراکنش‌ها، توکن‌ها را به عنوان وثیقه بگذارند. هر چه شرط بالاتر باشد، شانس انتخاب بیشتر است. تفاوت اصلی در سیستم رأی گیری و رتبه بندی است که توسط الگوریتم اثبات زمان اجماع استفاده می شود. در این سیستم، 1000 اعتبار سنجی قبل از ارسال تراکنش به دفتر کل، تأییدیه اضافی را انجام می دهند.

محبوب ترین و شناخته شده ترین الگوریتم Proof of Stake است که توسط Solana، Cardano، Polkadata و Ethereum 2.0 استفاده می شود. یکی از مزایای این دو الگوریتم این است که کاربران را ملزم می‌کنند به جای صرف انرژی، توکن‌ها را به اشتراک بگذارند، و آنها را جایگزین‌های کارآمدی برای الگوریتم اثبات کار (PoW) می‌کند. البته، این می تواند به عنوان یک ضعف عمل کند زیرا هکرها از نظر تئوری می توانند با دسترسی به تعداد زیادی از منابع مالی، کنترل شبکه را در دست بگیرند.

البته این یک سناریوی دور از ذهن و بعید است. به عنوان مثال، برای راه اندازی یک حمله 51 درصدی، یک بازیگر مخرب باید 51 درصد از توکن های شبکه را در اختیار داشته باشد، که برای یک مهاجم بسیار خطرناک و بعید است، به خصوص در بلاک چین های محبوب تر مانند Cardano و Ethereum. اثبات زمان همچنین یک لایه امنیتی اضافه می کند که نیاز به تأیید تراکنش ها توسط هزاران اعتباردهنده دارد. همچنین برای افزودن یک معامله به دفتر کل، دو سوم آنها باید توافق کنند. شبکه های بلاک چین با توجه به نیازهای شبکه دارای الزامات خاصی هستند. بسیاری از بلاک چین ها برای نیازهای خود به اثبات کار و اثبات سهام پایبند هستند، در حالی که الگوریتم های اضافی مانند اثبات زمان، اثبات تاریخ (در ترکیب با PoS توسط Polkadot استفاده می شود) و همچنین DPoS مناسب هستند. به نیازهای شبکه های بلاک چین.