رمز ریال چیست؟

رمز ریالی چیست؟

با توجه به گسترش بلاک چین، دولت تصمیم گرفته است تا ارز دیجیتال خود را در این صنعت معرفی کند. هدف اصلی از ایجاد این واحد پولی کاهش هزینه مبادلات داخلی و بین المللی و شفافیت فعالیت های تجاری است. ارز دیجیتال بانک مرکزی یا CBDC در عمل به ارز فیات اشاره دارد. CBDC یک تراکنش الکترونیکی یا ارز دیجیتال رسمی یک کشور است. علاوه بر این، این ارز دیجیتال توسط مرجع پولی یا بانک مرکزی کشور صادر و تنظیم می شود. به این ترتیب، آنها با عهد، اعتماد و اعتبار کامل دولت صادر کننده حمایت می شوند. CBDCها می توانند اجرای سیاست های پولی و مالی را ساده کرده و مشارکت مالی در اقتصاد را با وارد کردن افراد محروم به سیستم مالی بهبود بخشند. از آنجایی که این یک نوع ارز متمرکز است، می توانند به حریم خصوصی شهروندان نفوذ کنند. CBDC ها در مراحل مختلف توسعه در سراسر جهان هستند.

ارزهای دیجیتال بانک مرکزی (CBDC) چگونه کار می کنند؟

ارز فیات اصطلاحی است که به ارز صادر شده توسط دولت اطلاق می شود. این پول به صورت اسکناس و سکه و قانونی بوده و می توان از آن برای خرید و فروش کالا و خدمات استفاده کرد. ارز دیجیتال بانک مرکزی شکل مجازی ارز فیات است، بنابراین این نوع ارز دیجیتال مانند ارز فیات از رضایت، اعتماد و حمایت کامل دولت صادرکننده برخوردار است.

CBDC ها نشان دهنده ارزهای فیات هستند

هدف از ایجاد این ارزهای دیجیتال، ارائه راحتی و امنیت دیجیتال و همچنین گردش منظم و پشتیبان گیری در سیستم بانکداری سنتی است. آنها طراحی شده اند تا به عنوان یک واحد حساب، یک وسیله ذخیره سازی و یک وسیله مبادله برای تراکنش های روزمره عمل کنند. CBDCها، درست مانند ارز فیات، توسط اعتماد و وعده کامل دولت صادرکننده حمایت می شوند. بانک مرکزی یا مقام پولی (موسسه ای که ارز و عرضه پول یک کشور را مدیریت می کند) تنها مسئول عملیات آنها خواهد بود. البته ناگفته نماند که تا سال 2011 حدود 83 کشور در رشد و توسعه این ارزهای دیجیتال مشارکت داشتند. البته هر کدام از آنها هدف متفاوتی برای این کار دارند. به عنوان مثال می توان موارد زیر را مشخص کرد.

• پس از کاهش استفاده از پول نقد، Riksbank سوئد شروع به توسعه نسخه الکترونیکی کرون (به نام e-krona) کرد.
• ایالات متحده می خواهد به طور رسمی CBDC را در سیستم پولی خود معرفی کند تا سیستم پرداخت ملی را بهبود بخشد.

البته تعدادی از کشورهای در حال توسعه هستند که دلایل انجام چنین کاری با کشورهای دیگر متفاوت است. به عنوان مثال، تعداد قابل توجهی از مردم در هند حساب بانکی ندارند. ایجاد زیرساخت های فیزیکی برای آوردن افراد بی حساب به اکوسیستم مالی گران است. اما ایجاد CBDC می تواند مشارکت مالی در اقتصاد یک کشور را بهبود بخشد. البته باید توجه داشت که پول ملی نباید با پول ملی یا فیات یک کشور یا منطقه مبادله شود.

انواع ارز دیجیتال بانک مرکزی (CBDC)

دو نوع CBDC وجود دارد: ارزهای دیجیتال بانک مرکزی عمده فروشی و خرده فروشی. سپس مشخصات این دو نوع را ارائه دهید رمز ریالی ما پرداخت می کنیم تا پایان مقاله با ما باشید تا بیشتر بدانید.

1. کد ریالی به صورت عمده

• CBDC های عمده فروشی از موسسات بانکی و مالی موجود برای انجام و تسویه تراکنش ها استفاده می کنند. این نوع CBDC ها درست مانند ذخایر سنتی بانک مرکزی عمل می کنند.
• یکی از انواع معاملات CBDC عمده فروشی، پرداخت بین بانکی است. این نوع پرداخت شامل انتقال دارایی یا پول بین دو بانک است که ممکن است تحت شرایط خاصی باشد. این انتقال ریسک طرف مقابل را به همراه دارد که ممکن است در سیستم تسویه ناخالص بیدرنگ (RTGS) افزایش یابد.
• سامانه مبادله ارز دیجیتال امکان تنظیم شرایط را فراهم می کند تا در صورت عدم رعایت این شرایط، انتقال صورت نگیرد. CBDC های عمده فروشی همچنین می توانند روند انتقال بین مرزی را سرعت بخشند.
• سیستم های پرداخت فعلی عمدتاً در یک حوزه قضایی یا با یک ارز کار می کنند. فناوری دفتر کل توزیع شده (DLT) در CBDC های عمده فروشی می تواند این مفهوم را به نقل و انتقالات برون مرزی گسترش دهد و روند جابجایی پول در سراسر مرزها را سرعت بخشد.

2. کد ریالی خرده فروشی

• CBDC های عمده فروشی سیستم انتقال بین بانکی را تقویت می کنند. از سوی دیگر، CBDC های خرده فروشی شامل انتقال ارز دیجیتالی تحت حمایت دولت مرکزی به طور مستقیم به مصرف کنندگان است. ریسک واسطه ها یا ریسک نقدینگی موسسات بانکی و کاهش وجوه سپرده گذاران را از بین می برند. البته بسته به نوع دسترسی، دو نوع CBDC خرده فروشی وجود دارد.
• دسترسی مبتنی بر ارزش یا پول نقد: این سیستم شامل یک ارز دیجیتال ملی است که از طریق یک کیف پول دیجیتال مستعار برای گیرنده ارسال می شود. کیف پول ها را می توان بر روی یک بلاک چین عمومی ردیابی کرد و مانند تراکنش های پولی، شناسایی طرفین این تراکنش ها دشوار است. به گفته Riksbank، توسعه یک سیستم دسترسی مبتنی بر ارزش یا پول آسان‌تر و سریع‌تر از دسترسی مبتنی بر توکن است.
• رمز عبور یا دسترسی به حساب: این مشابه دسترسی ارائه شده توسط یک حساب بانکی است. بنابراین، یک واسطه مسئول احراز هویت گیرنده و نظارت بر فعالیت ها و پرداخت های غیرقانونی بین حساب ها خواهد بود. این نوع سیستم به ما حریم خصوصی بیشتری می دهد. اطلاعات تراکنش های شخصی توسط مقامات تجاری و دولتی از طریق یک فرآیند احراز هویت خصوصی محافظت می شود.

مزایا و معایب کد ریالی بانک مرکزی

مزایای:

CBDCها روند اجرای سیاست های پولی و اوراق قرضه دولتی را ساده می کنند. آنها فرآیند بین بانکی را از طریق عمده فروشی CBDC خودکار می کنند و از طریق CBDC خرده فروشی بین مصرف کنندگان و بانک های مرکزی ارتباط مستقیم برقرار می کنند. این ارزهای دیجیتال همچنین می‌توانند تلاش‌ها و فرآیندهای مرتبط با سایر عملکردهای دولتی مانند توزیع سود یا محاسبه و جمع‌آوری مالیات را به حداقل برسانند.

پرداخت از طریق واسطه ها شامل ریسک شخص ثالث در فرآیند می شود. اگر سپرده های نقدی بانک تمام شود چه اتفاقی می افتد؟ اگر یک بانک به دلیل یک شایعه یا یک رویداد خارجی ورشکست شود (کل پول خود را پس بگیرند) چه اتفاقی می افتد؟ چنین رویدادهایی پتانسیل برهم زدن تعادل ظریف یک سیستم پولی را دارند. CBDC خطر شخص ثالث را حذف می کند. بانک مرکزی مسئول باقی مانده ریسک در سیستم است.

امکان تعریف ویژگی های حریم خصوصی در یک سیستم CBDC بر اساس قوانین و اصول خاصی وجود دارد. CBDC خرده فروشی مبتنی بر ارزش مانند پول نقد عمل می کند و از حریم خصوصی با نام های مستعار تراکنش محافظت می کند. از سوی دیگر، دسترسی مبتنی بر حساب به CBDC مانند یک حساب بانکی معمولی عمل می کند که می تواند به ویژگی های حفظ حریم خصوصی مجهز شود. یکی از موانع دربرگیرنده مالی برای بخش های بزرگی از جمعیت بدون بانک، به ویژه در کشورهای در حال توسعه و فقیر، هزینه های مرتبط با توسعه زیرساخت های بانکی مورد نیاز برای دسترسی به سیستم مالی است. CBDC ها می توانند کاربران را مستقیماً به بانک های مرکزی متصل کنند و نیاز به زیرساخت های گران قیمت را از بین ببرند.

معایب:

CBDC ها لزوماً مشکل تمرکز را حل نمی کنند. یک مرجع مرکزی (بانک مرکزی) همیشه مسئول معاملات و سرمایه گذاری با آن است. بنابراین داده ها را کنترل می کند و از تراکنش های بین شهروندان و بانک ها استفاده می کند. کاربران لازم نیست نگران هیچ درجه ای از حریم خصوصی باشند زیرا مدیر مسئول جمع آوری و انتشار هویت های دیجیتال است. ارائه دهنده برای هر تراکنش پنهان است. این می تواند به مسائل مربوط به حریم خصوصی مانند موارد مرتبط با غول های فناوری و ارائه دهندگان خدمات اینترنتی (ISP) منجر شود. به عنوان مثال، مجرمان می توانند اطلاعات را هک و سوء استفاده کنند یا بانک های مرکزی می توانند تراکنش های بین شهروندان را مسدود کنند.